historia pewnej gwiazduni...

Chciałabym dziś opowiedzieć o kimś bardzo, bardzo wyjątkowym... Niestety tego kogoś od niedawna nie ma już wśród nas... tzn nie ma go tylko fizycznie. Teraz żyje w naszych myślach, przechadza się z chmurki  na chmurkę obserwując czy podejmujemy słuszne decyzje, prosi aniołki o śnieg, który tak bardzo uwielbiamy... Niestety człowiek jest tylko pustym kawałkiem materii i nasz egoizm nie pozwala nam się pogodzić z odejściem bliskiej osoby, dlatego ta obecność metafizyczna nam nie wystarcza. Chodzimy smutni i przygnębieni, pogrążeni w rozpaczy i żalu... Niestety takie są etapy żałoby i po prostu trzeba jakoś to przetrwać... Pewnie pisząc tego posta będę ryczeć jak głupia, trudno! Ta osoba była tak wyjątkowa, że chciałabym aby usłyszał o niej cały świat. Czy jest inna taka możliwość niż przez internet?

Dzisiejszy post chciałabym poświęcić mojemu tacie... Odszedł niedawno, więc mój ból jest ogromny. Tak wielki, że mam czasem ochotę się zatrzymać i zacząć krzyczeć na całe gardło, a i tak wiem, że nie uciszyłabym głosu rozpaczy w moim sercu... Ale nie będzie to post o jego śmierci, tylko o wspaniałym życiu jakie miał...

Kurczę sama nie wiem od czego zacząć... jest tyle historii, które bym chciała opisać, a tu pustka w głowie... Wracając ze szkoły zaczęłam o nim myśleć. Właściwie to myślę o nim bez przerwy. Tak szłam i ni z gruszki ni z pietruszki pomyślałam: muszę o nim napisać! i naprawdę nie wiem czemu, myślałam o tytule. Jak nazwać post o tacie, który niedawno odszedł? Chciałam go nazwać jednym słowem, które opisałoby mojego tatę. I wiecie co? Nie ma takiego słowa. Nie istnieje jedno słowo, które by go opisało. Był tak wszechstronny, wspaniały, dobry, mądry, pełen życia i energii, miał dar opowiadania, był też nerwowy i uparty... Nie da się znaleźć słowa, które to wszystko zbierze w jedną całość. Stąd tytuł o gwiazduni, bo mój tata kochał gwaizdorzyć :) Zawsze jak były spotkania rodzinne, grille, imprezy itp. jak tylko otwierał usta, aby coś opowiedzieć, wszyscy go z uwagą słuchali. Opowiadał kawały, które tak naprawdę nie były aż tak śmieszne, ale sposób w jaki to przekazywał sprawiały, że wszyscy się śmiali. Opowiadał przezabawne historie ze swojej młodości (może przytoczę jakąś), po których wszyscy płakali ze śmiechu. I zawsze tłumaczył prawo Bernoulliego. A potem jak zaczynała grać muzyka i wychodził na parkiet, jak zatańczył rock'n'rolla - no cóż był po prostu kapitalny (to jego słowo).

Można powiedzieć, że był też zawodowym łamaczem plastikowych krzesełek ogrodowych. Pisząc o imprezach przypomniałam sobie o tym. Chyba nikt nie wie ile połamał tych krzesełek. Raz postawił sobie krzesełko na niewielkim - naprawdę niewielkim wzniesieniu. Usiadł i BACH do tyłu! 3 fikołki a krzesełko na kilka części. Innym razem najzwyczajniej w świecie siedział, innym po prostu siadał... A ponieważ, jak to już napisałam, był gwaizdunią, to za każdym razem zrobił z tego mały cyrk:)

Mamy domek na wsi, ze stawem i wielkim podwórkiem, z sadem, kawałkiem lasu, ogrodem. Taki mały kawałek nieba. Tata kochał to miejsce i wkładał w nie całe serce. Wszystko co jest tam zrobione, jest zrobione naszymi rękom - głównie jego. Zaczynając moją przygodę z fotografią (Zenitem jeszcze) zrobiłam mały reportaż, może kiedyś go zamieszczę, o tym jak robi się płot przez ludzi, którzy nie mają na ten temat zielonego pojęcia. Początki były trudne, ale potem tata sam zrobił ten płot. I stoi on sobie tak. Tata wyremontował wszystkie pokoje, zrobił masę potrzebnych rzeczy. Był złotą rączką. Potrafił wszystko. Był inżynierem, i zawsze powtarzał, że inżynier musi umieć wszystko! Ja i siostra też jesteśmy inżynierami i dzięki niemu, naprawdę wiele umiemy. Naprawiałyśmy z nim silnik kosiarki, pomagałyśmy przy malowaniu i tapetowaniu, nie mówiąc już o tym, że robiłyśmy cement i wylewkę. 2 razy. Bez betoniarki... Ale była przy tym zabawa :) 

Z całą pewnością powiedziałby tu: "dzień dobry, good morning. How are you??"

W każdym razie na tej działce często robimy z siostrą imprezy, gdzie przyjeżdżają nasi znajomi. Tata zawsze nam towarzyszył i bawił się z nami. Miał wspaniały kontakt z młodymi ludźmi i wszyscy nasi znajomi go uwielbiali... Najlepiej to obrazuje o taki oto filmik:

Było to w czasie jednej z majówek. Chłopaki z moim tatą na czele siedzieli cały dzień i obmyślali scenariusz tegoż filmiku. Poszło na niego kilka browarów. Pierwsze kręcenie niestety się nie udało, bo Krzysztofowi się puszka nie otworzyła :) a tu szkoda, że tak wcześnie zatrzymano nagrywanie, bo tata cały oblał się piwem hehe:)

Tak to wyglądało, czyli próba pierwsza i ciąg dalszy próby pierwszej nieudanej :)

A w tle widać płot, o którym wspomniałam

A tak idąc z tej szkoły przypomniałam sobie zdanie, które tata wypowiedział w tamtym roku, jak jechaliśmy na mszę w pierwszy dzień świąt: 

 T: "taka zima bez śniegu to głódź, normalnie to głódź!"

 Sis: "tato? a co to jest głódź?"

 T: "no taka zima bez śniegu. Ależ jest głódź!"

Nic dodać, nic ująć :)

Ogólnie tata uwielbiał wymyślać nowe słowa. Kiedyś przyczepiliśmy w kuchni tablicę i wypisywaliśmy jego nowe słowa. powstał cały słownik. Niestety mazak wyblakł... Wśród nich były takie słowa jak: ciepłość, zimność, lewość i prawość, asfał (asfalt), prztykacz (magii), i cała masa innych.

Był też człowiekiem, który miał wiele pasji. Jako młody chłopak latał na szybowcach. Jako trochę starszy pływał na żaglach (gdzie poznał mamę), a jak był już dorosły, i nas trochę odchował, zaczął jeździć na rowerze :) Najlepiej mu się jeździło jak było powyżej 30 C. Kochał upał i ciepło! Jak przychodził sierpień to wybierał się do sklepu po buty zimowe. A w styczniu odliczał o ile minut jest dłuży dzień...Nauczył nas, że człowiek jest spełniony, wtedy kiedy ma pasje. Bo jak ma się pasję, to ma się sens życia...

W szybowcu...

Na żaglówce...

W helikopterze...

A tak w ogóle, to na urlopie macierzyńskim ze mną i siostrą był mój tata :) w sumie nie wiem jak to wyszło, ale siedział z nami w domku. I naprawdę to lubił :) Zawsze mówił, że to najlepszy okres w jego życiu, mimo, że dałyśmy mu nieźle popalić :)

No i miał klaustrofobię. Dość mocną. Dlatego nie nosił obrączki. Wiem, zabawne... Ale jak kiedyś uszczelnialiśmy okna sylikonem, i zostało trochę na palcach, to o mało nie stracił przytomności. A jak złamał  kostkę w dłoni, wymieniając rurę od odkurzacza, i miał prze miesiąc rękę w gipsie, to prawie chodził po ścianach :) I mimo tak silnej klaustrofobii, kochał latać. A przecież kabinka w szybowcu jest taka malutka! Ale mówił, że tam widzi całą przestrzeń i to go nie przerażało.

Jak był młody, wychowywał się z trochę młodszym kuzynem od siebie. Pewnego razu wykręcili wszystkie żarówki na klatkach w całym bloku, bo chcieli zbudować wylęgarnie kurczaków. No cóż, jak to podłączyli do prądu i rypnęło, to pół osiedla nie miała światła :) Albo jak mieli pilnować sąsiadkę młodszą, i wymyślili, że pobawią się w pociąg. Tata jako najstarszy miał być maszynistą, wujek miał być konduktorem, a sąsiadka pasażerem. A ona nie chciała być pasażerem... więc ją caluteńką wysmarowali dżemem :) A jeszcze innym razem tata powiedział wujkowi, że jego szkoła jest głupia. Pani w szkole powiedział, że nie ma kto zostać z kuzynem i czy może siedzieć i rysować sobie... Rodzice zorientowali się chyba po 3 tygodniach :) Było jeszcze kilka takich historii, ale jakoś nie mogę sobie teraz przypomnieć...

A to jedno z ostatnich zdjęć z mojego wesela :) a na dole z mamusią :) wyglądał bardzo pięknie i elegancko, jak to na gwiazdunię przystało :)

Można by tak o nim pisać naprawdę długo i długo... jest masz historyjek, które chciałabym przytoczyć, a tu głowa pusta... :( Pragnę też podkreślić jak był dobry. Nigdy nie myślał tylko o swoich korzyściach, ale przede wszystkim o innych. Jak pracował prosił kierownictwo o podwyżki nie dla siebie, tylko dla ludzi, nigdy nie wyniósł nawet jednego gwoździa. Był bardzo uczciwy, nawet jak mu się za to obrywało... Mimo pesymityzmu był uśmiechnięty i pogodny... Strasznie za nim tęsknię....

Część z was pewnie uważa mnie za dziwną, że napisałam takiego posta. Miałam taką potrzebę, i uważam, że o tak wspaniałych ludziach jak mój tata trzeba mówić jak najwięcej... Jestem mega szczęściarą, że był moim tatusiem... A teraz już zawsze będzie miał te swoje 30 C na jazdę na rowerze, cumulusy do fruwania na szybowcu i prawy hals do żeglowania. Jestem pewna, że mimo naszego całego bólu i tęsknoty, on jest przy nas...